Ρωσικός χειμώνας βαρύς. Το χιόνι μέχρι επάνω. Τα σπίτια ερμητικά κλειστά σε πόρτες και παράθυρα και σε μεγάλες αποστάσεις μεταξύ τους. Που μπορείς να πας;  Και ξαφνικά άνοιξη, ένας κάποιος ήλιος, η φύση που ξυπνάει…. Οι αισθήσεις βγαίνουν από την χειμερία νάρκη τους. Το έσω τοπίο των ανθρώπων ξυπνάει και ζητάει… να αναπνεύσει, να σηκώσει τα μάτια να δει τον ήλιο, να μιλήσει, να επικοινωνήσει και να ερωτευτεί φυσικά. Όλα αυτά στον ΠΛΑΤΟΝΩΦ παίρνουν ιλιγγιώδεις διαστάσεις, κωμικές και δραματικές. 

Βρισκόμαστε στον κήπο του αποθανόντος άδοξα στρατηγού Βοινίτσεφ και της χήρας πια Αννα Πέτροβνα, μιας νέας σνομπ Ρωσίδας αριστοκράτισσας. Επισημαίνω εδώ ότι ο χώρος είναι και πάλι ένας κήπος. Όπως και στον Βυσσινόκηπο,  στον Βάνια, στον Γλάρο, στις  Τρεις αδελφές.  Να λοιπόν πως συνδέονται όλα μεταξύ τους σε ένα ενιαίο και τέλειο σύνολο στην περίπτωση του Τσέχωφ.
Στη περίπτωση του Πλατόνωφ λοιπόν μετά από ένα βαρύ Ρώσικο χειμώνα μαζεύονται φίλοι και γείτονες για να γιορτάσουν την νύχτα του μεσοκαλόκαιρου. Αιώνιοι και απογοητευμένοι επαναστάτες, καταχρεωμένοι αριστοκράτες, ξεπεσμένοι φεουδάρχες της προεπαναστατικής Ρωσίας, οι οποίοι, αφού έχασαν περιουσίες και ιδανικά σε γλέντια και κακοδιαχείριση, περιμένουν αδρανείς, φλυαρώντας και αμπελοφιλοσοφώντας. 

Σχέσεις και πάθη ξετυλίγονται με θυελλώδη τρόπο διότι μετά από ένα χειμώνα που αναγκάζει τους ανθρώπους να μείνουν  κλεισμένοι για 8 μήνες, με το χιόνι να σκεπάζει τα σπίτια μέχρι τις καμινάδες, τα πρόσωπα θέλουν να ζήσουν, να αναπνεύσουν, και να ερωτευτούν φυσικά, διότι ο χειμώνας θα ξανάρθει και αυτοί θα ξανακλειστούν μέσα. Επίκεντρο ο γοητευτικός και προκλητικός επαρχιακός δάσκαλος ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΙΕΒΙΤΣ ΠΛΑΤΟΝΩΦ  με τον οποίο είναι ερωτευμένες όλες οι γυναίκες τις παρέας. Ευφυής και γοητευτικός, αλαζών και κυνικός ο Πλατόνωφ εισβάλλει στο μυαλό και την ψυχή όλων αδιακρίτως και ανασύρει στο φως την ανικανότητά τους να αυτενεργήσουν και εντέλει να ζήσουν. Παίζοντας μαζί τους καταδεικνύει τα πνευματικά και συναισθηματικά τους όρια, ενώ ο ίδιος αφήνεται ηδονικά στα χέρια τους να αναγνωρίσουν σε αυτόν έναν «δαίμονα» που θα τιθασεύσει το χάος του μυαλού τους.

Υπάρχει η έννοια της απόδρασης το ίδιο έντονη και υπαρξιακή όπως και στα άλλα μεγάλα και ολοκληρωμένα έργα του. Διότι και στον ¨Πλατόνωφ¨ τα πρόσωπα εκφράζουν το ανικανοποίητο της ζωής τους όπως και στον Θείο Βάνια. Βιώνουν ένα τέλμα και θέλουν να αποδράσουν από αυτό και δεν τα καταφέρνουν όπως και στις Τρεις αδελφές που δεν θα πάνε ποτέ στη Μόσχα. Θα συνεχίσουν να σέρνουν την ζωή τους με τον ίδιο τρόπο που την σέρνουν ο Eστραγκόν και ο Βλαντιμίρ περιμένοντας έναν Godot που δεν θα έρθει ποτέ.